İsterdim piyano öğretmeyi, Haneke filmi üzerine

Sevgili Erika. Dürtü duvarların kenarından sızmaya çalışıyor, yolda öne çıkan her yokuşta tanıdık bir ses duyuyor olsa gerek, yokuş adedince ceza geliyor. -banyoda arzudan sızlayan yerleri yok edecek kadar, bazen- öyle değil mi.

O ses anneye ait, ceza verecek olan da o. Ondan başkasına bakmamalısın, hasta, eksik, yok baban bunu bilir, bir şey demezdi.  

Her neyse, o yüzden ki Erika'dan sızan ilk dürtü annesine taşıyor, annesini öpüyor kadın ve senin kıllarını gördüm diyor. Anne öyle kurak ve katı ki, yaşanan olayın absürtlüğüne bir tepki dahi vermiyor. Ne şaşkınlık, korku, öfke ne endişe, hiçbir şey. Dürtü yahut benlik o anneye sesini hiç duyuramıyor. Bununla ne yapacağını bilmediğinden olsa gerek. 

Katı zihin dünyasıyla çok iyi bir piyano öğretmeni olan Erika -katılıkla ona nasıl dokunuyorsa-, bütüklüğü ve imkansızlığıyla walter'ı kendisine hayran bırakmayı başarıyor. Walter’ın ona ulaşmaya çalışan tüm çabalarına direnç gösterdikten sonra, bir başka kadının zayıf kadınsılığının -ona hakkı tanınmayan bu tavrın- Walter tarafından kapsanması sonrasındaki hasetin açtığı kapıyı açık bırakıyor Erika, Walter girsin diye. Zayıf olanı göstermek Erika için mümkün değil. Arzuları göstermek hiç. Bir başkasının arzusu kenarında işemek kadar hiç.

Bütün bu hikayenin ardındaki eksiklik ve suçluluk genç adam kendisine yakınlaşırken ortaya seriliyor. Yalnız cezası dahilinde arzusuna katlanabilen, bir başkasının ne arzuladığına hiç ilgi göstermeyen, onu içine alamayan alsa dahi kusan zavallı bir kadın. Sevgi odadan kaçıp gidiyor, tiksinti uyanıyor.

Walter.. Olmayacak olana gözünü dikmiş bir çocuk. Reddedildikçe çabası artıyor, sanki bir başka yasak vardı da, bu sefer başka, bu kadın başka diyor içinden zorla. Hayal kırıklığına, aşağılanmışlığa olan öfkesi yine aşık olduğu kadına tecavüz ediyor. Peki ya istediğin bu muydu? Hayır. Benim de. Yine olmayanın intikamıyla çok az kalıyor sona.